کد مطلب:26397 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چرا حق حضانت فرزند پس از جدايي زوجين به مرد داده ميشود و فقط مادر تا سن هفت سالگي ميتواند از فرزندش نگهداري كند، حتي اگر استطاعت تأمين مخارج فرزندش را داشته باشد؟ آيا اين قانون موجب ظلم به مادر نميباشد؟ آيا اين قانون امتياز براي دشمنان اسلام نيست كه از آن بر ضد اسلام استفاده كنند؟

حضانت به معني دامن گرفتن كودك است، و در اصطلاح، مسئوليت شرعي سرپرستي و نگهداري پدر و مادر از فرزند خود است. اگر فرزند پسر بود، مادر تا دو سال و اگر دختر است، تا هفت سال در نگهداري آن بر پدر اولويت دارد و پس از آن تا بلوغ، مسئوليت پدر ميباشد.(1) از اين جا روشن ميشود كه حق حضانت تنها براي پدر نيست، بلكه مادر نه تنها حق حضانت دارد، بلكه در زماني كه فرزند نياز بيشتري به مادر دارد، اولويت نگهداري فرزند به او داده شده و در اين مدت، تأمين هزينه زندگي كودك برعهده پدر است.

پس تا زمان بلوغ فرزندان مسئلهاي كه مطرح است سرپرستي و حفظ و نگهداري آنان است و اين بين والدين تقسيم شده است. در پسران پانزده سال، دو سال و در دختران از نه سال، هفت سال مربوط به مادران است و بقيه برعهده پدران ميباشد. بايد توجه داشت كه حضانت مسئوليتي است كه خداوند بر گردن اولياء كودك نهاده است و از آن جا كه خداوند در اين حكم به مصالح فرزند و والدين با نگاهي حكيمانه و همه جانبه نظر كرده و فهم بسياري از جهات مسئله بر ما مخفي است، بايد از روي تعبد و به اقتضاي بندگي، مصلحت آن را پذيرفت. اين كه كودك اگر پسر باشد، تا چند سال و اگر دختر باشد، تا چند سال به مادر نياز جدي دارد و از چه سني نياز به پدر بيش از نياز به مادر است، مسائلي بسيار پيچيده است كه فهم آن از حيطه عقل بشري خارج است و تنها خالق انسانها به اين ظرائف اطلاع و آگاهي دارد.

البته بايد توجه داشت قوانين مذكور در صورت عدم توافق والدين در نگهداري كودك است و در صورت توافق طبق توافق، عمل كردن اشكال ندارد.

پس از بلوغ، فرزندان مستقل هستند و پيش هر يك از والدين ميتوانند زندگي كنند.

پينوشتها:

1 - مصطفي حسيني دشتي، معارف و معاريف، ج 4، ص 574، ماده حضانت.